Blik

Vanmorgen was het zover: met mijn zoon als persoonlijke veldgids, samen op de fiets richting een vogelrijk natuurgebied. Dat stond al een tijdje hoog op m’n wensenlijst. De puber daarentegen schoof het hardnekkig voor zich uit. Hij kon zich vast leuker vermaak voorstellen. En wellicht aantrekkelijker gezelschap. Snap ik.

Terwijl we genoten van speelse hazen in de graslanden, fietste een dame ons achterop. Ze had de vaart er goed in en haalde ons in. In het voorbij gaan vroeg ze of we nog wat moois hadden gezien. Ze reageerde opvallend lauwtjes op ons enthousiasme voor die huppelende langoren. Misschien meer interesse in dat wat vliegt, gezien de kijker om haar nek?

We keken rustig om ons heen en werden getrakteerd op een hoog, uit het riet, springende ree. “Die heeft ze net gemist”, constateerde m’n zoon nuchter. Wat een cadeau zeg. Zo op de eerste rang mogen genieten van de souplesse van het kastanjebruine dier.

En ja, we gingen vandaag bewust op zoek naar een bepaalde vogel: de blauwborst. Het samenzijn vond ik zo fijn, dat die mij al snel gestolen kon worden. Lekker belangrijk. Word ik echt niet gelukkiger van.

Daar dachten de vogelaars bij het uitkijkpunt duidelijk anders over. Uitgerust met profi materialen begroetten ze ons joviaal. Binnen no time kregen we ongevraagd wetenswaardigheden over ons heen gestort inclusief hun recente waarnemingen. Oké…Vast goed bedoeld en bijna schattig die zie-en-hoor-mij-eens-veel-kennis-hebben attitude. Ze waren hier met een serieuze missie: vandaag zoveel mogelijk soorten spotten. Na het registreren vlug in de auto en weer door naar de volgende vindplaats. Ieder z’n hobby.

Ik vond het juist heerlijk om me onder te dompelen in het moment. Simpelweg genieten. Zo bewust ook van deze mooie herinnering die zoonlief en ik vandaag, op de sterfdag van mijn vader, samen maakten.

In de polder tikten de uren voorbij. Van alles te zien. Van verveling was geen sprake, de schermpjes hadden pauze. Wij ook, leunend tegen een hek met een kop koffie binnen handbereik.  Wie doet ons wat.

Je mist meer dan je meemaakt.

Helemaal niet erg

– Martin Bril –