De handbagage is nagenoeg ingepakt. Met gemak binnen de maximaal toegestane kilo’s gebleven. Altijd fijn nog wat marge voor de bekende last-minute-kan-ook-wel-handig-zijn-ingevingen.
Super efficiënt & zeer zelfstandig heeft ze het aangepakt. Lijkt wel dagelijkse kost voor de jonge reiziger. Niets is minder waar. De eerste vliegvakantie mét vrienden, zonder ouders, staat voor mijn dochters deur.
Vanmiddag kwam ze bij me lunchen, in het kader van het aanstaande ‘bye bye zwaai zwaai’ moment. Het vertrek is morgen vanaf haar vaders huis. Enthousiast showde de achttienjarige allerlei trekpleisters en een jaloers makende weersverwachting.
Ik herinner mijn eerste reis nog als de dag van gisteren. Herkenbare voorpret en een vol verwachting kloppend hart.
Vind je het ook spannend? Die vraag is me een paar keer gesteld. Nee, vooral een gevoel van blij voor haar zijn. Ze zit lekker in haar vel. Met name ook dankbaar voor de fijne reisgenoten en dat deze mogelijkheid zich nu voordoet. En niet in de laatste plaats voor ons ontspannen samen zijn.
Loslaten heb ik jaren geleden vroegtijdig in sneltreinvaart mogen leren. Daar ging een turbulente periode aan vooraf. Korte versie: ‘narcisme maakt meer kapot dan je lief is’.
Dankzij mijn veerkracht, rechte rug en open hart mocht ik haar vanmiddag, langer en steviger dan anders, liefdevol omhelzen. En…een paar tranen wegpinken. De ontroering is een mix van onze pijnlijke geschiedenis, gemengd met bewust zijn van dit kostbare moeder dochter moment en een gevoel van ‘wauw, daar gaat ze, mijn lieve schat, de wijde wereld in’.
Loslaten betekent niet laten vallen, maar iemand de kans geven om op eigen benen te staan…