“Ga je zo links of rechts?”. “Rechtdoor”, antwoordt de bestuurder van de bakfiets. Ah, er is dus nog een andere optie. Meer nuances dan zwart of wit. Grinnikend vang ik het gesprekje naast me op.
Misschien dat zijn buurvrouw wat glazig kijkt, dat zie ik zo niet 1, 2, 3 vanuit mijn ooghoeken. Het antwoord rechtdoor wordt namelijk uitgebreid met een gebarende hand, om precies te zijn een wijzende vinger.
Zomaar midden op straat inspiratie voor mijn nog te schrijven blog. Dankjewel. Waar een ommetje richting supermarkt wel niet goed voor is. Bewust loop ik in een rustig wandeltempo, zelfs met de voeten in gloednieuwe hardlooploopschoenen. Zintuigen open en heerlijk vertragen na een actieve dag. Bewust ademhalen, de lente geuren opsnuiven en mijn zenuwstelsel tot rust laten komen.
Ondertussen begint de ideeënfabriek op stoom te komen. Now we are talking. Die is dolblij met de ingeving. Een titel, een toepasselijke quote, de verhaallijn en steekwoorden rollen moeiteloos van de onzichtbare lopende band. Zodra de essentie helder is, kan het creëren beginnen. Vorm volgt inhoud, nietwaar?
Yes, ik verheug me, straks thuis de boodschappen uitpakken en het concept verder uitwerken. Laat ik nou net het schrijven en delen van een nieuw blog voor morgen hebben geagendeerd. Et voilà.
Inmiddels heb ik voldoende vertrouwen gekregen in het gegeven dat een thema zich wel aandient. Of anders gezegd dat een onderwerp mij toevalt. Me weet te vinden. Een voorbeeld, heel dicht bij huis, van moeiteloos meebewegen met de natuurlijke stroom, met spontaniteit: flow. Anders gezegd Wu Wei, een concept vanuit de taoïstische filosofie ‘doen door niet te doen’.
Daar tegenover staat het naar de hand willen zetten. Afdwingen. Ook dat is mij niet vreemd. En o zo duidelijk voelbaar vanuit welke richting ik de dingen aanvlieg: hoofd of hart, liefde of angst.
Echter ik ben wel eens hardhorend of Oost-Indisch doof. Knap vermomde angst stuurt me heel listig het bos in. De automatische piloot, met hyperfocus op vermijden van doorgaans irreële risico’s, heeft ongemerkt het stuur overgenomen. Blindelings vaar ik op aantrekkelijk klinkende argumenten. Ik heb simpelweg mijn innerlijk kompas niet ter hand genomen. Onvoldoende de tijd genomen voor de vraag of de keuze bij mijn blauwdruk past én zo ja de moed verzameld daar gehoor aan te geven.
Coach of niet, niks menselijks is mij vreemd. Dagelijks zie ik kansen mijn bewustzijn te trainen, wakker te blijven en het spel van het ego steeds beter kunnen doorzien. Tijdens een dwaalspoor fluiten mijn lijf en het bewustzijn me liefdevol terug. Als een moederdier pakken ze me dan zachtjes bij mijn nekvel en zetten me weer op het pad. Ai, even bij de les blijven.
Hoe meer we verstillen, vertragen en eerlijk durven aankijken en voelen, hoe makkelijker we de wijze stem horen die ons vertelt of de afslag ons verder van of dichterbij huis brengt. Met vallen en opstaan mogen we steeds meer worden wie we ten diepste zijn. Let’s go, lichtvoetig voorwaarts.
“Kunt u mij vertellen, welke kant ik vanaf hieruit op moet?” “Dat ligt eraan waar je naartoe wilt, zei de Kat. “Het maakt me niet zoveel uit waarnaar toe, zei Alice. “Dan maakt het ook niet uit welke kant je opgaat, zei de Kat”. – Lewis Carroll