“Gaat het wel goed met je Lianne?”. “Ik maak me een beetje zorgen om je”. Spontaan schiet ik in de lach. Vrolijk roep ik in de woonkamer: “het gaat juist heel goed”. Steeds beter kan ik namelijk mijn eigen handleiding lezen. Hoe fijn is dat.
Die van anderen, ja dat lukt al veel langer. Behoorlijk goed zelfs. Niet zo gek. Als vreemde vogel heb ik van jongs af aan daarin heel wat geoefend. Minimaal de bekende 10.000 uur. Dan kun je, zo blijkt uit onderzoeken van de Zweedse psycholoog Ericsson, ergens een expert in worden. In mijn geval was het uitblinken eerder noodzaak dan hobby. Anno nu ben ik blij met deze kwaliteit. Het draagt bij aan contact maken. Best handig als coach en als groot liefhebber van oprechte, diepgaande gesprekken.
Na een recent besluit heb ik diverse tekstberichten met het bekende groene icoontje ontvangen. Zoveel mensen, zoveel meningen. De keuze levert allerlei reacties op. Van zwijgen, is ook een reactie nietwaar, tot bezorgdheid.
Ander gedrag vertonen, laat staan afwijken van de mainstream, roept nou eenmaal iets op. Actie is reactie. Dan maar oogkleppen op, stug doorgaan op de automatische piloot, terwijl die je niet brengt waar je wilt zijn? Nee dat liever niet meer. Daar vind ik mezelf en de tijd veel te kostbaar voor.
De vraag in hoeverre WhatsApp en ik nog matties zijn, speelde al een tijdje. Uitgangspunt: meer baas in eigen hoofd. Hoe? Cold turkey digitaal ontgiften? In het broedproces kwam een aantal experimenten voorbij. Pas na ochtendritueel de digitale snelweg op. Tweemaal daags appjes lezen en sturen. De telefoon buiten handbereik in een ander vertrek leggen. Ideeën en motivatie genoeg.
Ondanks meer gezonde lucht en ruimte in appjes land, blijft onder de streep een onbestemd gevoel. Het besef van een voor mij ongezonde symbiotische relatie. Onverzadigbaar tappen de groene eenhoofdige draakjes energie, focus en rust bij me af. Met afhankelijkheid, risico op verslaving als wisseltruc. Ja, daag, dan is het wat mij betreft helder: stoppen. De aarde blijft wel draaien. Genoeg alternatieven om in contact te blijven met de wereld om me heen.
Na het definitief verwijderen van het WhatsApp account slaakte ik letterlijk een diepe zucht. De opluchting was zo voelbaar. Het beëindigen ging hand in hand met het stromen van de creativiteit. Ja hoor, opnieuw deze ervaring? Ik laat los wat me niet meer dient en in a split second een creatiekracht van heb ik jou daar. Alsof ballast van de harde schijf is verwijderd.
Op onverwachte momenten poppen schrijfkriebels op. Het ene idee is nog maar net geboren en het andere dient zich alweer aan. Een zevenkoppige draak in een aaibare, onschuldige uitvoering. Enthousiast spuwt die allesbehalve vuur. Inspiratie. Plezier. Inzicht. Verbeelding. Rust. Spelen. Kracht.
De gemaakte afweging is een proces van binnen naar buiten. Hoe verhoud ik me tot mezelf en tot de wereld. Een zachte vastberaden beweging. Hoe zorgvuldig ook, kiezen blijft verliezen. Ik geloof niet in revolutie met vuurspuwende ogen en een opgeheven vinger. Wel in moedig en bewust voorleven. In ergens voor leven. In liefhebben. In ken u zelve. In dapper stapje voor stapje de verandering zijn die je wilt zien.
“Ik heb het nu even te druk om naar de bloemen te kijken,” zei Kleine Draak.
“Dan moet je het juist doen, zei Grote Panda.
“En morgen zijn ze er misschien niet meer.”
Uit Grote Draak & Kleine Panda James Norbury