Vanachter mijn laptop, trekt een boekje van Toon Tellegen m’n aandacht. De titel ‘Het liefst van al’, nodigt me uit tot het schrijven van een nieuw verhaal. Eerst andere zaken afronden. Daarna weer spelen en delen met taal.
Ik geniet van Toon zijn verhalen met dieren in de hoofdrol. Die overigens wel verdraaid veel herkenbare menselijke trekjes en issues hebben. Graag lees ik als intermezzo zijn werk, en nog liever daaruit voor. Samen genieten van de beeldende humoristische crea kronkels.
Nu voel ik, deze tekst typend, eerder een soort verdriet vermengd met ‘als dat nou eens zou kunnen…’ opkomen. Dat hangt samen met een sterk verlangen naar dagelijks schrijven over, kort door de bocht, mens zijn in de brede zin van het woord.
Simpelweg net als sporten, met liefde & aandacht koken, lezen en naar muziek luisteren een dagelijks onderdeel van mijn leven. Wat houdt me dan tegen als ik deep down weet waar ik blij van word?
Misschien maak ik het wel te groot? Te serieus zeg maar. Terwijl als ik mijn verlangen nieuwsgierig in een experiment giet, dan ga ik aan. Zeg ogenblikkelijk JA.
Hoe mooi zou het zijn om op een laagdrempelige manier mijn schrijfliefde te koppelen aan mijn dankbaarheid voor in goede gezondheid vijftig geworden te zijn? En last but not least het speelse kind in mij dat al zo vroeg verstandig moest zijn, werkelijk zien?
Wat heb ik bedacht?
Een ieniemienie onderzoek rond de vraag: ‘wat brengt het me als ik 50 dagen achter elkaar een stukje schrijf?’ Een grote grijns verschijnt op m’n gezicht. De vingers bewegen spontaan sneller en harder op mijn toetsenbord. Gewoon zonder pretenties het onderzoek gaan ervaren. Gehoor geven aan wat ik misschien wel het liefst van al doe. Simpel toch?
We stoppen niet met spelen omdat we oud worden, maar we worden oud omdat we niet meer spelen.
– George Bernard Shaw –