Wat doe je als opnieuw een sollicitatie eindigt met een jammerrr, helaas, de financiële middelen serieus slinken en het vertrouwen zich achter de oren krabt? Bij de pakken neerzitten? Zou kunnen.
Ik kreeg na die recente afwijzing een alternatieve ingeving. Besloot die ogenblikkelijk braaf te volgen. In beweging blijven. En wel 100 dagen op rij. Hoe? Dagelijks hardlopen. Nogal een andere aanpak dan solliciteren en netwerken alsof mijn leven ervan afhangt.
Gedachten als van de zijlijn naar de middenstip, ruimte innemen, in contact blijven met mezelf en mijn omgeving poppen op. Ruim baan voor het zich ontvouwende ondernemerschap. Dat past versus loondienst, eerlijk is eerlijk, het beste bij me. Zo kan ik vrijuit handelen in lijn met mijn waarden en behoeften. Daar nu koersvast aan trouw blijven. Mooie woorden. Als dat alles is…
Wat blijkt de omdenkende impuls een gouden greep te zijn. Mijn innerlijk kompas is zo gek nog niet. Zeg maar gerust te gek. Zuiver als kristal. Zo trouw als een hond.
Onderweg heb ik van alles ervaren. En achtergelaten. Voldoende stof dat in diverse verhalen kan neerdalen. Terwijl de hardloopschoenen op de mat uitdampen, ijlen structureel de positieve effecten na.
Op sportief vlak borrelen allerlei ideeën. Aan ontluikende uitdagingen geen gebrek. Hoezo potentieel bevrijden? Niet voor niks mijn passie.
Mijn wens was dagelijks, gedurende ruim drie maanden, genietend blessurevrij hardloopkilometers maken. Die is volledig vervuld. Heel blij mee en dankbaar voor.
Bepaald geen vanzelfsprekendheid, gelet op mijn gedrevenheid en gretig zijn. En niet in de laatste plaats een oude hardnekkige knieblessure. Die ondanks zorgvuldig revalideren onvoldoende herstelde. De toenmalige sportarts was helder: stoppen met hardlopen. Dat advies heb ik, uiteindelijk, ter harte genomen.
Tot 20 oktober 2019. Daarvoor diverse, weliswaar gestrande, pogingen ondernomen. Was dan nieuwsgierig of de factor tijd ook die wond had geheeld. Overduidelijk niet. Na een klein stukje rustig joggen tot aan de brievenbus bijvoorbeeld, lag ik ’s nachts wakker met een stekende, gloeiende knie.
Hoe ik uiteindelijk weer pijnvrij de paden op en lanen in draaf én wat die herfstdag bijna twee jaar geleden daar mee te maken heeft, is voor een andere keer. Voorlopig blijf ik doorgaan met dagelijks hardlopen.
Een beetje vaag, ietwat ver weg nog, zie ik het getal 365 verschijnen. Wacht even. Een jaar lang? Tuurlijk. Het onmogelijke mogelijk maken, is voor mij geen onbekende. Net als omdenken. Een soort zwaan-kleef-aan-effect als reactie op episodes die me diep raken.
Zo ook een jaar of vijf geleden mijn spontane besluit 12 maanden lang, dagelijks koud douchen. Een goede training en metafoor voor een zeer pijnlijke fase in mijn leven. Die beslissing heeft me veel gebracht. De koude waterstralen voelen anno 2021 net zo vertrouwd als voor het slapen gaan tandenpoetsen.
Wie weet is de 365 dagen running reeks realistisch. Een soort pelgrimstocht op sneakers. Kiezen hoe je omgaat met dat wat jou is overkomen. Sluit naadloos aan bij mijn drive mensen in beweging brengen. In de geheelde wonden zit kruit dat graag innerlijk vuur ontsteekt. Authenticiteit, vitaliteit en zingeving in de hoofdrol.
Leef jij vol passie? Zo niet, waar is het wachten op?