Met gemak kijk je door de luchtige bomen heen. Takken prominent in beeld. Hier en daar een paar stug volhoudende bladeren.
Minder in het oog springend zijn de, nu nog bescheiden, knoppen. Allerlei soorten, met schubben of met een beschermend wasachtig laagje. Een aantal is opvallend van kleur. In de natuur lijkt momenteel weinig te gebeuren.
verstilling
Dat doet mij denken aan afgelopen kerstvakantie. Werkzaamheden op een lager pitje en ruimte gemaakt voor mijn behoefte aan bezinning. Het ene been bewoog al wat ongeduldig trappelend richting het nieuwe jaar. Het andere maakte bewust pas op de plaats, het huidige jaar overziend.
Het letterlijk en figuurlijk meer naar binnen keren lijkt mee te bewegen met een natuurlijk ritme. Tijdens winterse wandelingen ontdekte ik een dergelijke cadans, een soort onverstoorbare verstilling.
potentieel
Terwijl de buitenwereld tot pauze komt, heb ik boeken verslonden. Boeiende levensverhalen tot mij genomen en inzichten aan elkaar geknoopt. Ik zie door de bomen steeds duidelijker het bos.
Op vragen zoals wat wil graag in 2021 verder uitbotten en vorm krijgen, popten antwoorden op. Ik weet diep van binnen waar ik als laatbloeier blij van word. Dat is en blijft bijdragen aan bevrijden van potentieel. Vrijheid en dromen werkelijkheid laten worden.
kiemkracht
Het ontroert mij dat, hoe guur en winters omstandigheden ook zijn, kiemkracht haar weg dwars door barrières heen kan vinden. Een beetje knop laat zich niet door een behoorlijk kleverige laag tegenhouden. Zelfs door asfalt of bestrating heen komen boomwortels en bloemen tevoorschijn.
kern
Mogelijk klinkt het groots of sentimenteel, dat mag, ik voel mij schatplichtig aan dat waar mijn ziel van gaat zingen. Mijn aanstaande 50ste verjaardag werkt daarbij als katalysator. Alsof het nu tijd is om vanuit mijn kern mijn plek in te nemen en angst het steeds minder voor het zeggen heeft.
Nieuwsgierig en vastberaden ga ik verder met volgen van wat mij energie geeft.
‘En de dag brak aan dat het risico om strak in de knop te blijven, pijnlijker werd dan het risico nemen om te bloeien.’
Anaïs Nin