Dagelijks hardlopen, vijftig dagen op rij, is sinds gisteren een feit. Zonder enige twijfel heb ik in alle vroegte vandaag opnieuw kilometers gemaakt. Eens een dagje overslaan? Daar heb ik helemaal geen zin in. Het moet niet gekker worden.
Misschien herhaal ik de vijftigdaagse serie, zie wel. Vanmorgen dankbaar in een rustig tempo genoten. Na afloop een, eindelijk echt, koude douche genomen. Realiseer me dat ik die de afgelopen vakantieweek heb gemist. Net als een rustige schrijfplek. Over gewenning en behoeften gesproken.
Hoe graag ik ook met mijn gezin samen ben en nieuwe omgevingen ontdek, thuis lijk ik nu het best te gedijen. Typisch gevalletje ‘oost west, thuis best’. Dat is niet altijd zo geweest, voorzichtig uitgedrukt. Eerlijk gezegd een aanzienlijk deel van mijn leven voelde ik me thuis niet bepaald op m’n gemak. Laat staan in de wereld.
Zo dacht ruim tien jaar geleden een verpleegkundige dat ik van blijdschap huilde. Na een voorspoedig verlopen keizersnede bracht ze het ‘goede nieuws’: mijn kersverse zoon en ik mochten naar huis. Yes…
Graag had ik de minder ideale logeerpartij verlengd. Liever in een ziekenhuisomgeving bivakkeren dan terugkeren naar de stressvolle thuissituatie.
Hupsakee, knop om en het beste ervan maken. Mijn gevoelens veilig opgeborgen achter slot en grendel. Een nietsvermoedende huisarts bracht de volgende dag een controlebezoek. Mijn benen trilden onafgebroken hevig. Het lichaam had haar wijze antwoord op de opgebouwde spanningen. Wat een vernuftig systeem.
Anno 2021 is mijn eigen haard meer dan goud waard. Inderdaad, de huurflat is niet bepaald glitter and glamour. Het interesseert me niet zoveel. Ik voel me er thuis. Net als bij mezelf. Over rijkdom gesproken.
“Te leven is een gunst, te weten hoe is een kunst”.
– Toon Hermans –