Sinds mijn blog gisteren stuwt een energie me voort. Alsof m’n schrijvershart me uitnodigt, ‘ik wil spelen en delen’. Nu! Een en al verlangen…
De woorden, zinnen en anekdotes buitelen ongeduldig over elkaar heen. Klaar om verbonden te worden tot inspirerende verhalen.
Braaf volg ik dat wat me invalt. Ben blij met een stuk onbevangenheid dat zich niet laat temmen door ‘wie zit daar nou op te wachten?’ ‘Lekker belangrijk, zorg eerst nou maar eens voor brood op de plank’.
Zoiets als eerst het zure, dan het zoete. Ammehoela! Verduren, zónder te verzuren, kan en ken ik wel. Ik volg, nog ietwat wiebelig, nu waar ik blij van word en vertrouw deze aanwijzing.
Het verstandig, strategisch kiezen, heeft me bakken vol energie gekost. Mijn inspiratie was verstopt onder een laag overtuigingen en zaken die m’n aandacht vroegen.
Wat ontroerend eigenlijk dat dwars daardoorheen, inspiratie haar weg vindt en me kon bereiken.
Loslaten, overgave en zelfliefde in een notendop? Levenskunst?
