Vlam

Je geschiedenis is niet wat je bent…en tegelijkertijd o zo essentieel dat je die kent.

Die zin popte net op tijdens een heerlijke hardloopronde met uitbundige groentinten om me heen.

Gisteren heb ik de opleiding practitioner posttraumatische groei afgerond onder leiding van Anja Jongkind en Greet Vonk. Onderweg diverse inzichten en vergezichten gekregen, niet in de laatste plaats ten aanzien van mijn eigen nature en nurture.

Dat je kunt groeien ondanks en dankzij tegenslagen, heftige gebeurtenissen, heb ik aan den lijve ondervonden. Linksom of rechtsom mijn vlammetje blijft onvermoeibaar branden, krachtiger dan ooit. Wat is een mens tot, soms onvoorstelbaar, veel in staat. Je kunt hoe donker het ook was, opstaan en stap voor stap een nieuwe, gezondere weg inslaan.

Soms is het niet zo simpel te (h)erkennen hoe je achtergrond in het hier en nu doorwerkt. Je misschien wel uitput, onnodig klein houdt terwijl je je vleugels wilt uitslaan. De ene keer vermomd als pleaser, een andere keer als non-stop harde werker, of als rebel of misschien wel als kameleon.

Hoe de opgedane PTG-kennis en ervaring ruimte krijgt binnen mijn werkzaamheden weet ik nog niet. Ideeën genoeg, as usual, de uitwerking komt als de tijd rijp is.

Ik ga moedig voorwaarts met mijn zintuigen, hart en geest open.

HERINNERING

Omkijken? Liever niet.
Want kijken, écht kijken doet pijn.
Je voelt weer hoe het was, de pijn, het gemis.

Omkijken? Liever niet.
En als het moet, dan maar gewapend als beton,
met droge ogen, jij er niet bij.

Herinnering. Zonder tranen gaat het niet.
Maar door de tranen heen
blijft liefde levend, vind jij jezelf terug.

Herinnering. Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien.
Wie tranen zaait, zal licht en toekomst oogsten.

– Hans Stolp –