Een regelmatig terugkerend onderdeel van mijn ochtendritueel is mezelf bevragen naar het thema van die dag. Deze, inmiddels jarenlange, gewoonte geeft me richting. Draagt bij aan de dagelijkse uitdagingen en de te maken keuzes.
Ik kan zo gefocust bepalen waar ik m’n aandacht op wil vestigen. Je kunt je energie nou eenmaal slechts één keer uitgeven. Dan liever bewust in plaats van verspillen of ongemerkt laten weglekken.
Het effect van een dagelijkse leidraad is vaak verbluffend. Regelmatig zelfs magisch, om het even nuchter te houden…Vandaag stelde wederom niet teleur.
Ik ervaar mijn ochtendroutine als een simpele, doeltreffende manier om vitaliteit en persoonlijk leiderschap in de praktijk te brengen. Praktisch en efficiënt. Mét duurzaam resultaat. En laat ik nou net dol zijn op ontwikkelen, op leren en graag de kracht van gedachten vóór me laat werken.
Vanmorgen op de yogamat, nog rustig bijkomend van het hardlooprondje, popten de woorden zachte kracht op. Ongetwijfeld vormden een fijne, oprechte ontmoeting gisteren en het, voor het slapen gaan, binnen no time uitgelezen boek, de springplank voor de lancering van het motto van vandaag.
Ik kan me van alles voorstellen bij de ingeving zachte kracht. Aan woorden en beelden bepaald geen gebrek. Iets met grenzen en je openstellen. Misschien ook wel daadkracht en kwetsbaarheid. Sowieso de rechte rug en het open hart.
Het paradoxale is dat zowel kracht als zachtheid voorwaarden lijken te zijn om verbinding te kunnen maken. Met jezelf alsook met de ander. Vanuit ‘here I Am’: ik ben genoeg en mag zijn, als basishouding, vertrekpunt om jezelf en de ander te ontmoeten.
Die combinatie vind ik sterk. Daar voel ik me bij thuis. Jezelf zijn en durven laten zien. Zonder arrogantie of jezelf te dimmen. Een gezonde dosis eigenliefde en ‘ken & accepteer u zelve’ maken denk ik opgepompte spierballen en maskers overbodig en verbinding mogelijk.
Zoals gewoonlijk ook vandaag weer genoeg oefenmateriaal. Als moeder van een puberzoon heb ik zowel mijn rechte rugspieren en hartspieren prima kunnen trainen. Zacht waar het kan, met een knuffel en grap, en duidelijk, consequent waar nodig.
Ik nodigde zoonlief uit voor een boswandeling inclusief een terrasbezoek. Weinig verrassend was het protest niet van de lucht. Geen punt. Graag of graag. Ik gaf aan dat ik als ‘oud wijf’ mijn kostbare tijd liever in de natuur doorbreng dan vervelen in het kwadraat zonder dat dat me oplaadt. En ieder z’n ding uiteraard.
Lang verhaal inkorten, we liepen later samen, in eerste instantie overwegend zwijgend, in het bos. Kikkers trokken de aandacht evenals eekhoorns en geritsel van vermoedelijk een ratachtige. Al gauw kwamen stokken in beeld en kregen de ogen van de tiener steeds meer glans.
De kreten van een roofvogel was een zeer welkom geluid. Van heel dichtbij ontdekten we een nest sperwers. Wat een toegift. Fijn samen daar met mijn inmiddels energieke en blije zoon van genieten. Ach innerlijke wijsheid gecombineerd met enige overredingskracht is zo gek nog niet.
Op de terugweg deed een tafereel bij de supermarkt me smelten. Voetje voor voetje liep een meneer krakkemikkig naar zijn eveneens, niet meer zo’n piepjonge auto. De dakloze die daar dagelijks met de daklozenkrant staat, begeleidde hem. Hij tilde de boodschappentas en zette die op de achterbank van een oude Mercedes.
Wat een hartverwarmend gebaar en beeld. Twee mannen op hun eigen manier kwetsbaar en krachtig tegelijk. Dankbaarheid was zichtbaar. Als dank voor de moeite haalde een beverige hand in eerste instantie een verfrommelde zakdoek uit de broekzak van de donkerbruine pantalon. Later kwam daar het geldstuk tevoorschijn vergezeld van een luide ‘prettige dag nog!’
De behulpzame krantverkoper en minder valide man zagen elkaar. Nauwelijks uitgewisselde woorden, de lichaamstaal sprak voor zich. Een voor beiden betekenisvol moment waar ik getuige van mocht zijn.
“Kwetsbaarheid is de basis van alle mooie dingen in het leven,
zoals liefde, vertrouwen en vreugde”.
Brené Brown