Uit de dop

Op het moment dat je na een sollicitatie hoopt op een afwijzing, zou het wel eens tijd kunnen zijn om je achter de oren te krabben. Waar ben ik mee bezig?

Mijn hart nodigt mij uit om naar de signalen te luisteren. Vind het spannend. Opnieuw veranderingen en onzekerheid op komst? Kan ik ten aanzien van werk niet genoegen blijven nemen met een paar krenten in de pap? Kunnen zoveel anderen om mij heen toch ook? Pfff….

boterham

Afgelopen jaren heb ik mijn waarden geparkeerd, een boterham verdiend en mijn verantwoordelijkheid genomen. Niks mis mee. Ook weer veel geleerd.

Toch zegt alles in mij: het is genoeg geweest. Hoogste tijd voor werken met hart en ziel. Voor volop bloeien inclusief bewegingsruimte. Klinkt als het ondernemerschap lonkt weer?

gunnen

Verstandig of niet, ik wil dat uithollen van wat er voor mij toe doet niet meer. Heb genoeg geploeterd, geprobeerd in een mal te passen en maar naar de positieve kanten van bepaalde banen kijken.

Ik gun mezelf een rijke, voedzame tweede helft van mijn loopbaan. Moet toch mogelijk zijn?

In aanloop naar mijn vijftigste verjaardag besluit ik dit cursusjaar te gebruiken om een koerswijziging te realiseren. Geen hals over kop acties meer in de vorm van solliciteren vanuit angst.

Pas op de plaats en vertragen. Dat betekent sober leven en wellicht mezelf tegen komen. Afstevenen op onvoldoende inkomsten en teleurstellingen? Zeker mogelijk.

koers

Ik weet wel wat ik het liefste wil. Echt wel. De kritische denker in mij wil mij beschermen. Gaat de keuze mij langdurig de gewenste energie geven? Komt die voort uit dat wat mij met de paplepel is ingegoten? Durf en mag ik vertrouwen dat de roeping tot mij spreekt? En zo ja, ben ik dan goed genoeg? Kan ik dat wel? Onzekerheid meldt zich.

Het aller-, aller-, allerliefste wil ik mijn levenslessen als inspiratiebron inzetten bij het ont-dekken van potentieel. In eerste instantie als coach en wie weet later als trainer en spreker. Anderen begeleiden, bemoedigen en inspireren bewust het kostbare leven voluit vanuit vrijheid te leven in plaats van overleven. I love it.

Mensen een plek bieden om, als het stormt, tijdelijk aan te meren. Schoon schip maken en daarna vol vertrouwen verder varen op de levensstroom. Niet als bijvangst tijdens een ontmoeting op de werkvloer, nee als mijn kernactiviteit. Daar voor durven uitkomen en gaan staan, vraagt nogal wat merk ik.

Het verlangen is echter groot en laat zich niet meer wegdrukken. Mijn academische titel achterna gaan, maakt mij niet meer gelukkig. Als ik eerlijk ben, weet ik dat al langer. Dan maar springen, het onbekende ruime sop tegemoet? Ik kan en wil niet anders.

vleugels

Sinds mijn ja tegen mijn sluimerende loopbaan wending, is mijn dagelijks leven in een stroomversnelling terecht gekomen. Ik volg inmiddels een opleiding die naadloos aansluit bij mijn ambitie. Het is alsof de geest uit de fles is, de zwaluw uit de dop. Ervaar veel vreugde en energie.

Geen idee waar dit alles toe mag leiden. Ik weet wel dat ik de zachte landing van mijn doorleefde pijn samen met overgave aan wat mijn hart mij influistert nauwelijks in woorden kan vangen. Het maakt mij stil en geeft mij vleugels tegelijk.

Nestvlieder

Ineengedoken
zittend op een tak.

Het nest was hard
vroeg uitgevlogen.

Zonder koesterende vleugels
een lange reis gemaakt.

Horizon in de mist
vliegen gaat zwaar.

Eerst de veren poetsen
ballast eruit.

Dan hoogvliegend
haar koers hervatten.

Lianne